Het ´echte´ Brazilië

Het voordeel van reizen met de ´inheemse bevolking´ is ten eerste natuurlijk dat je een hoop miscommunicatie voorkomt. Met Engels kun je je hier maar lastig redden en van Portugees kan ik echt niets maken. Het is alsof Russen Spaans proberen te praten, maar achterstevoren lezen (hoewel het geschreven toch vaak wat van Frans wegheeft). Het andere pluspunt van het rondreizen met Brazilianen is dat je net wat meer meepikt van het land. We zijn nu in Sao Paulo, waar een meisje woont die ook in Lyon naar school ging. Zij weet precies wat we waar moeten doen. Vooral restaurants weet ze goed te vinden. Ze heeft ons al naar twee Italiaanse restaurants gebracht, dus ik ben helemaal gelukkig met haar. Nu was er echter één ding in het eerste Italiaanse restaurant wat ik nooit eerder had gezien en wat ik echt een beetje afstotelijk vond, namelijk zoete pizza´s. Dan moet je denken aan pizza met chocola en aardbei of pizza met banaan, kaneel en rum die je als toetje neemt (ik kon het niet laten er een foto van te maken en, nee, ik vond het het proberen niet waard... )

Ook over mijn favoriete Braziliaanse muziek ben ik meer te weten gekomen dan ik misschien wilde. Braziliaanse funk is superdrukke, ritmische muziek en iedereen gaat helemaal los als het in een discotheek wordt gedraaid. Nu vertelden de meiden me dat de teksten geraffineerde hoogstandjes zijn als: zuig aan de druiven. In mijn favoriete nummer biedt een vrouw zich op vier manieren aan een jongen aan (gebruik je fantasie maar). De manier waarop sommigen erop dansen, is overigens ook niet helemaal onschuldig, maar het is en blijft Brazilië natuurlijk.

Vòòr Sao Paulo hebben we trouwens het ´echte´ Brazilië ontdekt. Cecilia en Beatriz begrepen nooit zo waarover mensen het hadden als ze zeiden dat ze Brazilië vies, druk, chaotisch en onguur vonden. In Salvador zagen ook zij wat hen al die tijd over hun eigen land werd verteld. Het historische centrum bestaat uit allemaal vrolijk gekleurde, koloniale huisje, maar in tegenstelling tot San Cristóbal in Mexico is het hier een grote toeristische trekpleister, waar behalve toeristen, zakkenrollers en verschrikkelijke verkopers, weinig anders rondloopt. Toen ik dus onze tweede dag in de stad ziek werd (dankzij de airco´s die allemaal op stand koelkast lijken te moeten staan), dacht ik nog dat het iig de beste plek was om ziek te zijn. Nu in Sao Paulo heb ik er alleen nog steeds last van, dus ik moest vanavond op het allerlaatste moment toch afhaken voor het avondje stappen (op lesbische avond, dus ook weer niet zo erg, hihi). Morgen zit uitgaan er niet in, want overmorgen vroeg gaan we naar Rio. Ik hoop dat ik daar dan niet meer ziek ben, want wil weer gewoon dansen op goede muziek met - gelukkig - onverstaanbare teksten.