Al wat verloren...
7 januari 2009 - Brasília, Brazilië
Namelijk m´n nagelriemen! Vandaag heb ik - heel Braziliaans - een manicure en pedicure gehad. Dit wordt backpacken zoals nooit tevoren. Was ik voorheen al tevreden met een bed op een slaapzaal en ontbijt bestaande uit oud brood en jam, nu heb ik een tweepersoonsbed, een eigen badkamer en een werkster die mijn eerste was al heeft gewassen en gestreken en ´s middags en ´s avonds voor het eten zorgt. Het bevalt me heel goed, zullen jullie wel begrijpen. De 33 graden die het vanmiddag was, droeg daar uiteraard ook toe bij (sorry aan iedereen in het koude Nederland).
Brasilia is een beetje het LA van Brazilië: je bent er nergens zonder auto en de politici die de stad bevolken, schijnen ontzettend oppervlakkig nageslacht voor te brengen. Cecilia en Beatriz zeggen dat ze moe worden van de mensen die hun belangrijkheid in dure auto´s en kleding moeten uitdrukken.
Nu hebben zij het zelf ook helemaal niet slecht met zwembad in de tuin en vijf badkamers in huis. En toch is dit een relatief klein huis, volgens de familie! Ze weten echter maar al te goed dat wat zij allemaal laten doen, wij in Europa allemaal lekker zelf mogen regelen.
In Colombia is het overigens niet heel anders, maar ik heb daarmee in ieder geval m´n eerste discussie met Camilo gewonnen. Hij vond namelijk dat mensen beter werk kunnen hebben dan te moeten stelen. Ik vond dat ze beter nuttig werk kunnen doen in plaats van dat een man van veertig het kaartje van de parkeergarage voor de chauffeur uit het apparaat haalt danwel erin stopt... Ik heb hem overigens nog niet verteld van m´n mani- en pedicure, hihi.
Bogotá viel me overigens alles mee - Mexico stad in gedachte hebbende. Het is er vrij gemoedelijk. Ik ben er wel weer een exotische verschijning. Al in het vliegtuig van New York naar Bogotá vroeg een man: ´Het is zeker je eerste keer naar Colombia? Ben ik zo doorgrondelijk?? ´Nee, maar je ziet niet vaak mensen zoals jij in een vlucht naar Bogotá.´
Tijdens mijn enige missie die ik me mijn eerste dag in Bogotá had gesteld - het bekijken van de twee talenscholen waartussen ik moet gaan kiezen - heb ik wel een paar enthousiast toeterende automobilisten mogen meemaken, maar in ieder geval geen la cacuracha-deun zoals Es en ik in Mexico regelmatig hebben mogen aanhoren. Overigens was de ene school dicht en de ander kon ik met het rare stratensysteem (nummers voor straten van noord naar zuid en nummers voor straten van oost naar west en nummers voor de huizen) niet vinden, beetje jammer.
Met de vlugge doorreis en alweer drie uur tijdverschil, bevind ik me nog altijd ergens tussen gisteren en vandaag, maar ik ben in Brazilië en mijn gedachten gaan van wauw, Wauw tot WAUW!
Vanavond gaan we stappen en morgen gaan we naar een waterval in de buurt en naar een feest met Braziliaanse muziek. Overmorgen nog de toeristische dingetjes in het centrum af en dan zaterdag weer in het vliegtuig op naar Salvador... WAUW!
groetjes Suzanne
haha, nou zo te lezen vermaak je je prima! Hier vriest het inderdaad "- veelste veel" en er wordt zelfs na 12 jaar weer een schaatsmarathon gehouden op natuurijs. Je hebt dus weer een goed jaar uitgekozen om te gaan overwinteren :) Geniet er van daar in het mooie land en hopelijk blijven de toeters en bellen beschaafd!!
Dikke kus Es
klinkt allemaal super relaxed, echt super.Hier is het weer idd weer bagger.
Heel veel plezier en ik hoop snel weer wat te horen.
Groetjes
je broer
Wat leuk om je verhaal te lezen.
Heel veel plezier - op naar nog meer WAUW momenten!
x
Groetjes en dikke kus, mam
Tot horens, kus, Shanna
Hoest nou? Erg leuk om je verhaal te lezen, en je foto's te bekijken.... Je hebt het trouwens wel weer uitgezocht... alweer in het verre buitenland tijdens mijn verjaardag!!! HAhaha.. Ik vond het trouwens wel te gek hier in nederland, alle 2 de kinderen zijn lekker op het ijs geweest (lara met kinderwagen) Leuk voor ze, wie weet hoelang ze weer moeten wachten... Hoezo kiezen tussen 2 talen??? Je ging toch spaans leren? Of loop ik nou weer te zwetsen?
Dikke kus Eef
groetjes chiel
klinkt goed daar allemaal. Veel plezier nog verder. Maarten en kim zijn gisteren terug gekomen en kunnen maar moeilijk wennen aan het oostblok land hier :-)
Groeten Marianne