Aapjes kijken

Na zes weken vind ik dat ik mag vinden dat alle Bogotaanse buschauffeurs mogen worden opgehangen aan de hoogste paal. De reden? Ze laten me iedere keer weer schrikken als ze vlak achter me toeteren, omdat ze een vrouwpersoon - en nog wel een buitenlander - op straat treffen. Jammergenoeg valt het staren me ook nog steeds op, maar het gebeurt soms ook zo ongeneerd dat je er gewoon niet omheen kunt. Zouden ze om die reden blondjes hier ook wel apen noemen? Geen grap! Eigenaardig hoe ieder volk een eigen invulling geeft aan deze belediging. 

Raarder is dat ze tegelijkertijd opkijken tegen Europa, want ik heb al horen zeggen dat Camilo z´n bloed verbetert door met mij te zijn... Ook vertelde Camilo me dat rijke Colombianen graag naar Europa willen emigreren, de middenklasse naar de VS en de onderklasse verkast het liefst naar... Mexico!! Jammergenoeg behoort Camilo tot geen enkel van deze groepen, want hij blijft het liefst hier, ben ik inmiddels achter. Maar goed, dat is een discussie die we nog maar even uitstellen.

Zaterdag gingen we uit in een typisch Colombiaanse discotheek. Het is groot en klein tegelijk, want het heeft een groot buitenterras en binnenin zitten zoveel verschillende ruimtes dat ik niet zou weten hoe groot het nu werkelijk is, maar tegelijkertijd zit het helemaal volgestouwd met tafels en stoelen, barren en keukens (het is namelijk restaurant/discotheek ineen). In het begin moest ik er erg aan wennen, niet in de minste plaats, omdat alle tafels bezet waren en wij dus in het gangpad aan de bar stonden. In de halve meter ruimte moesten zich tweerichtingsverkeer en personeel bewegen. Geloof mij maar, er gingen aardig wat Nederlandse vloeken uit iedere keer als er weer iemand op m´n tenen stond.

In de loop van de avond gingen er gelukkig wat mensen naar huis en hadden wij onze plek gevonden om salsa en merengue etc. te dansen. Ik overtref de verwachtingen, vertelden ze me, maar daar moet ik bij zeggen dat ze denken dat we in Europa alleen maar naar muziek luisteren. Ze vinden het maar een raar idee dat wij ook dansen. Dus dat ik op de maat m´n ene voet naast de andere kan zetten, schept al verbazing en ontzag.

Inmiddels ben ik met mijn katholieke schoonfamilie ook naar de kerk geweest. Een oom is zondag overleden, dus maandag zaten we daar dan. Z´n moeder weet inmiddels dat ik niet gelovig ben en de rest van de familie denkt volgens mij nog dat ik gewoon niets van Spaans versta en dat ik daarom geen kruisje sla als iedereen dat doet (of dat amen heel anders is in het Nederlands of welke taal ze ook denken dat we in Nederland spreken).

Verder was het maandag ook de eerste keer autorijden hier. Wel helemaal twee straten, maar toch. Ik moet nog een handigheid krijgen voor de parkeergarage, maar verder is het peanuts.

 Tot slot wil ik nog meedelen dat ik een baan heb! Ja, mevrouw word lerares Engels! Wel aan de vriend van de moeder van Camilo en ik hoef alleen maar een beetje gesprekjes te voeren, geloof ik, dus prima. We hebben gezegd dat ik eerst zou kijken wat ik ervan vind, maar volgens mij kan het niet verkeerd zijn. Overigens niet zo vlug voor iedereen die denkt dat dit de eerste stap is naar een permanente vestiging hier. Daarvoor zou ik immers het aap-zijn moeten accepteren en ik weet niet of ik daar wel toe bereid ben.

Rest mij alleen nog te zeggen adios aan iedereen en leuk dat jullie de moeite nemen om me af en toe weer eens een update te geven vanuit Nederland of me eraan te herinneren dat ik weer eens moet schrijven!