Die buitenlanders in Colombia...

Ik begin maar met het goede nieuws: ik heb een nieuw visum! Na toch wel wat angstzweet - gegeven al het gedoe met de bank hier - kreeg ik zonder al te veel problemen een visum tot eind juli. De directrice van de school had me van tevoren verteld dat de regering de laatste maanden steeds stricter is geworden, want vanwege de financiële crisis schijnt opeens heel de wereld naar het economisch stabiele (??) Colombia te willen. Jullie staan natuurlijk ook allemaal te trappelen, bedacht ik me en inderdaad, de wachtruimte van de overheidsinstelling waar ik uiteindelijk belandde, was niet berekend op het hoge aantal bezoekers. Tijdens het wachten zag ik de één na de ander een bepaalde ruimte in verdwijnen voor interviews en de directrice van de school zat me allerlei dingen in te fluisteren die ik daar moest gaan zeggen als het mijn beurt was. Nu waren er drie andere Nederlanders voor mij die allemaal niet op interview hoefden en gelukkig waren ze ook zo vriendelijk met mij. Toen mijn naam werd geroepen, kreeg ik een papiertje in m´n handen met het bedrag om te betalen en stond ik na anderhalf uur weer buiten met m´n paspoort voorzien van nieuw visum.

Gelukkig maar, want ik heb de smaak sinds het afgelopene weekend nog meer te pakken. Er was maandag een feestdag (één van de velen) en daarom gingen we het weekend naar een plaatsje ongeveer vijf uur rijden van hier en in tropisch gebied - waar ik vol verlangen naar heb zitten uitkijken. We zaten in een vakantiehuisje van de opa van Camilo in het dorpje Doradal. Het huisje was heel simpel: hier en daar lagen wat vloerkleedjes om niet overal op beton te hoeven lopen, de badkamer had één waterknop (voor koud water) en van de rest was er geen poespas in het huis. Maar het was alleen maar voor de overnachting, want overdags waren we de hele tijd op pad. 

In hetzelfde dorpje hebben een oom en tante van Camilo ook een huisje en we hebben aardig wat tijd met zijn nicht en neefje doorgebracht. Jammergenoeg ook wat tijd met zijn oom die het wonderlijke vermogen heeft om alles wat een ander niet aanstaat in zich te verenigen en er zelf met volle teugen van te genieten en van de rest een hekel te hebben aan alles en iedereen. Ik was voor hem representant van het weerzinwekkende Europa met zijn rare gewoontes en was natuurlijk incapabel om de schoonheid van Colombia te waarderen. Camilo stelde op een gegeven moment voor om een grottentocht te doen, maar dat was geen goed idee, want de Europeaan zal het na de helft wel gezien hebben en terug willen en dat is zonde van de moeite, want hij was zelf een keer met een Europeaan geweest en dat was toen ook gebeurd, bla bla bla... Verder was ik natuurlijk ook nog de rare vegetariër. Camilo en ik konden elkaar gelukkig vinden in de ergernis van deze man en voor zover ik heb begrepen, gaat de hele familie daarin mee.

Uiteindelijk hebben we zaterdags over een rivier getokkeld en geraft. Zondags heb ik voor het eerst van mijn leven paardgereden op de ranch van zijn opa (of me vooral laten rijden, want het dier wilde maar niet naar me luisteren.. ) en vervolgens hebben we dan toch de grottentocht gedaan. En deze Europeaan vindt dat we het weekend niet beter hadden kunnen afsluiten. Het was een tocht van vier uur wat begon met een tocht door de rivier. We moesten het water oversteken, maar het had die nacht geregend, dus er stond een ontzettend sterke stroming. Er was een touw gespannen tussen de twee oevers en daarmee moesten we onszelf naar de overkant trekken. Wij stonden te wachten toen het tweede meisje de overtocht ging maken. Op het punt waar de sterkste stroming was, hield ze stil en, ja hoor, liet ze los. Eén van de begeleiders zwom snel naar haar toe en bracht haar terug naar de oever. Volgende meisje: hetzelfde verhaal, dus Camilo kreeg het al helemaal benauwd over mij en zijn nichtje. Wij waren aan de beurt en mijn tactiek - zo snel mogelijk naar de overkant gaan zodat de stroming je niet uitput - werkte prima. Ik vond het helemaal niet zo moeilijk. Z´n nichtje lukte het ook gemakkelijk en de meesten van groep kwamen probleemloos aan de overkant. Toen gingen we de berg op. Je moet je het pad voorstellen als bestaande uit grote, hoekige, moddergladde stenen met hier een daar een gleuf waar je niet in wilt vallen. Na een bepaalde hoogte kwamen daar nog eens massa´s grote rode mieren bij, waarvoor we de waarschuwing hadden gekregen dat ze gemeen kunnen bijten. Ik heb het niet hoeven ervaren, maar Camilo en zijn nichtje wel en gegeven hun gevloek ben ik blij toe. Vervolgens kwamen we dan bij de grot. Even grote, hoekige stenen in water wat op de meeste plekken tot je middel kwam. Op sommige plekken moesten we van een rots het water inspringen om de weg te vervolgen. Dat was allemaal nog wel prima, maar er waren dus ook vogels in de grot. Je mocht geen licht op ze schijnen want het zijn nachtdieren, maar er werd ons verteld dat ze een vleugelbreedte van ongeveer een meter hebben en ze onderling communiceren als kattengekrijs. Nou, ik kan jullie vertellen dat het geluid ongeveer is alsof dertig katten met elkaar aan het vechten zijn en dat dan boven je hoofd. Er werd ons verteld dat ze je niet aanvallen, maar ik dacht alleen maar: nee, normaal gesproken niet... Wat een rotgeluid!

De tocht werd afgesloten met een touwladder om de grot uit te klimmen en eenzelfde tocht met touw door de rivier, wat weer zonder problemen ging. Toen we eenmaal weer veilig op de oever stonden, roken we allemaal naar schildpaddenvoer, wat ook niet meer wegging, want Camilo en ik hadden maar één handdoek meegenomen, die we de eerste dag na het raften hadden gebruikt en sindsdien dus ook naar schildpaddenvoer rook. Desalniettemin waren we allemaal helemaal blij en tevreden na ons weekendje weg. Op de terugweg zei ik dat ik niet kon wachten tot we naar de Caribische kust gaan ´over twee of drie weken, toch?´ Camilo lichtte me in dat we niet deze, maar volgende woensdag vertrekken...