Toeristen in Venezuela

We hebben het lopen met druipende bikinis door de grote stad achter ons gelaten. Ditmaal bericht ik vanaf Isla Margarita. Om er te komen, vergde nogal wat moeite. Ten eerste moesten we om 3 uur s nachts op om het vliegtuig van 6h45 naar Lima te halen. Daar moesten we overstappen op het vliegtuig naar Caracas.

De eerste indruk van Venezuela werd verpest door een ellenlange wachtrij voor de grenscontrole, vervolgens nog eens te lang wachten op de bagage om daarop aan te sluiten in de rij voor de bagagecontrole.

Onze volgende opgave was het omruilen van de vliegtickets naar Isla Margarita. Eigenlijk zouden we de 24e ernaartoe gaan, maar gezien de jongen die we in Caracas zouden zien, er niet was en de verhalen over Caracas nou niet om over naar huis te schrijven zijn, wilden we meteen door naar Isla. Dat was - zacht uitgedrukt - lastig voor de vliegtuigmaatschappij. Ik had namelijk de tickets in euro s betaald en omrekenen behoorden niet tot de functionaliteiten van het systeem van de vliegmaatschappij. Toen dat eenmaal opgelost was, deed de printer het niet. Uiteindelijk stonden we anderhalf uur later met drie tickets in onze handen voor de laatste vlucht van die dag naar Isla Margarita.

De vlucht ging voorspoedig, maar op het eiland aangekomen, wachtte ons nog een onaangename verrassing, namelijk de taxi. Een gare, zwarte auto stopte voor onze voeten en volgens de kerel op het vliegveld was het toch echt gewoon een taxi, maar wij hadden zo onze twijfels. Voor de mensen die Death Proof van Tarantino hebben gezien, het leek wel op de auto van de hoofdpersoon aan het einde van zijn dodemansrit. Ik weet nog steeds niet waarom ik niet ben gaan steigeren, zelfs niet toen de man de kofferbak wilde sluiten en het niet ging. Overbelading bleek het probleem niet te zijn, want toen hij een van onze koffers eruit haalde, wilde de kofferbak nog steeds niet sluiten. Wat gepiel aan het slot deed uiteindelijk wonderen...

We zijn gelukkig goed en wel bij het hostel aangekomen, waar we een warm onthaal kregen van de Venezolaanse eigenaresse, de Duitse eigenaar en een Zuid-Afrikaanse gast die meteen voor ons spaghetti ging maken. Dit is de enige overnachtplaats die ik heb uitgekozen, dus het is een stuk minder luxe, maar het warme onthaal heeft de meiden overwonnen, dus we zijn alledrie helemaal blij.

Gisteren hebben we hier gewinkeld (dat hoort erbij, want het hele eiland is taxfree) en s avonds zijn we met de Zuid-Afrikaan en een Duitser op stap geweest. Vandaag hebben we op het strand onze roes uitgeslapen, wat gerust kon want door de vele palmbomen ligt bijna het hele strand in de schaduw (en verbrand ik dus eens eindelijk niet). Vanavond gaan we weer uit, want toeristischer dan hier hebben we ons de hele reis niet gevoeld dus daar gedragen we ons dan ook maar gewoon naar (foto s volgen).