Ik leef nog...

...en heb dus de bomaanslag overleefd. Maar weer een bewijs dat ik een slechte timing heb. Dezelfde avond dat ik terugkom in Bogotá is hier sinds jaren weer een bomaanslag. Veel weet ik er nog niet van, dus ik kan me er nog niet echt zorgen over maken. Het enige dat ik me heb voorgenomen is om maar snel een lijntje met de ambassade te leggen, zodat ze weten dat ik hier rondloop. Maar goed, zoals ze op Isla Margarita zeiden: je hebt het hier overleefd, dus in Colombia moet het ook wel goed komen. 

Op Isla Margarita hebben ze echt geen bommen nodig om een auto gevaarlijk te maken. Heel veel auto´s zien er inderdaad uit alsof ze uit een Amerikaanse jaren ´50 film komen. Het probleem is echter dat bij vrijwel al die auto´s de laatste keuring ook uit die tijd stamt. Gelukkig werken de meeste gordels ook niet, dus onveilig op en top. De spannendste taxi die we hebben genomen was ´s avonds in het pikkedonker. Op een 20 cm hoge balk horizontaal over de voorruit na, waren alle ramen voorzien van zonnewering, waardoor je overdags al bijna niets zou kunnen zien. We zijn echter goed en wel het eiland van noord naar zuid overgestoken, dus de man zal kattenogen hebben gehad.

Een ander raar fenomeen in Venezuela is de obsessie met uiterlijk. De foto van de paspoppen geeft al enigszins weer wat het schoonheidsideaal in Venezuela is. Het schijnt dat ieder zichzelf respecterende Venezolaanse vrouw onder het mes moet gaan. Borstvergroting is populair, maar ook siliconen in het achterwerk is vrij gangbaar. Wat me er nog het meest aan verbaast, is dat een natuurlijke look niet per se het gewenste resultaat is. Ik heb echt ontzettend veel vrouwen gezien die van buitenproportioneel een understatement hebben weten te maken. En dit is dan het land met de meeste Miss Universes, hmmm... Volgens mij zaten die tijdens mijn verblijf allemaal opgesloten in een kelder.

Zaterdag zijn we met de Duitse man van het hostel (wat uiteindelijk niet de mede-eigenaar schijnt te zijn, maar een zakenman die nog wacht op z´n huis) naar het drukste stadje geweest op het eiland. Volker, zoals hij heet, weet heel veel van het eiland en wil dat ook graag bewijzen, dus we kregen een stortvloed aan informatie over ons uitgestort en kwamen zo een aantal interessante dingen te weten. Zo zijn er op het eiland drie havens, waarvan er één wordt gebruikt voor de cruises om aan te leggen. Bij één kwamen ze erachter toen die af was, dat het water niet diep genoeg was voor de schepen en die is dus buiten gebruik. De laatste wordt door de nationale overheid gebouwd, is voor 80 procent af en heeft de gunstigste ligging middenin de grootste stad van het eiland. De lokale regering - gevormd door de nationale oppositie - wil echter de andere haven behouden, waardoor haven nummer 3 waarschijnlijk nooit zal worden afgemaakt.

Volker liet ons ook enkele geraamtes van gebouwen zien waar volgens hem al jaren niet meer aan wordt gebouwd. Opeens is het geld op en dan staan er appartementen waarvan de ramen nog ontbreken of staat er een nieuwe vleugel van het ziekenhuis, waar nog geen beton in is gegaan.

Wat ik natuurlijk heel interessant vind, is de omstreden president. Al in de aankomsthal zie je een grote afbeelding van Chavez die visionair voor zich uitstaart met een of andere leus over de revolutie. Op straat zie je dat soort billboards ook regelmatig en op dit moment is het nog levendiger dan normaal, want op 15 februari wordt er een belangrijk referendum gehouden. De vraag is of de president nogmaals herkozen mag worden. Vorig jaar heeft hij dit referendum verloren, maar el presidente probeert het gewoon nog een keer, ditmaal echter niet op eigen initiatief, maar op dat van zijn partij. Je ziet op straat heel veel posters en spandoeken met ´si´, maar ook met ´no´. Hij weet z´n stempel natuurlijk ook wel goed te drukken op het land. Zo heeft hij de officiële naam van het land enigszins veranderd en heeft hij een achtste ster aan de vlag toegevoegd. Hij heeft het nationale symbool - een rennend paard - omgekeerd zodat het naar links rent (wel weer humor) en ook heeft hij de tijdszone met een half uur vervroegd (zodat het verschil met Nederland 5 1/2 uur is). Ook heeft hij de wisselkoers met de dollar vastgelegd. Daarnaast heeft hij vorig jaar het budget van elke Venezolaan om in het buitenland uit te geven verlaagd. Hierdoor is er een levendige zwarte markt ontstaan voor buitenlandse valuta (vooral dollars), waarbij je ongeveer 2,5 keer de officiële koers krijgt en alles dus veel goedkoper voor ons wordt.

Ondanks de interessante rariteiten en de goede geldruil was ik wel uitgekeken op Isla Margarita en het langzame eilandleven begon me na een week toch wel de keel uit te hangen. Jammergenoeg heb ik vanochtend afscheid moeten nemen van Cecilia en Beatriz, maar ik ben in ieder geval weer in de grote stad. Het werd ook wel tijd dat ik Colombia ging leren kennen. Zolang de bommen maar even ver weg blijven...